MENU

Pomoc psychologiczno - pedagogiczna

TERAPIA LOGOPEDYCZNA

Plan pracy, zadania logopedy, ramowy program terapii oraz zasady współpracy z logopedą.

PLAN PRACY LOGOPEDY w roku szkolnym 2024/2025

 

I   Prace organizacyjne: przygotowanie gabinetu do podjęcia terapii logopedycznej, zebranie pomocy dydaktycznych. 

II  Zapoznanie się z dokumentacją dotyczącą wcześniejszych badań dziecka.

III Przeprowadzenie badania, postawienie diagnozy i opracowanie programu terapii.

IV Prowadzenie indywidualnej lub grupowej terapii logopedycznej, która obejmuje:

1. Ćwiczenia przygotowujące artykulatory do wywoływania zaburzonych głosek (szczegóły w ramowym programie).

2. Ćwiczenia właściwe z zakresu korekcji wad wymowy w przypadku zaburzeń artykulacji (szczegóły w ramowym programie).

3. Ćwiczenia wspomagające terapię logopedyczną (szczegóły w ramowym programie), w tym:

Ćwiczenia i zabawy logorytmiczne: ćwiczenia narządów mowy w formie zabaw, opowieści; zabawy

dźwiękonaśladowcze, wyliczanki-rymowanki, wierszyki z pokazywaniem, dziecięce masażyki, zabawy paluszkowe,

rysowane wierszyki, zabawy ruchowe ze śpiewem, zabawy ruchowe w kole, zabawy ruchowe z reagowaniem na

sygnały dźwiękowe i na charakter muzyki, zabawy doskonalące koordynację całego ciała, koordynację słuchowo-

wzrokowo-ruchową, ruchy lokomocyjne, orientację w przestrzeni, uwagę, spostrzegawczość, pamięć ruchową,

myślenie (szczegóły w ramowym programie).

V  Współpraca z nauczycielkami grup orazz rodzicami a także z psychologiem (ewentualnie z innymi

specjalistami).

VI Współpraca z rodzicami dziecka oraz instruowanie rodziców o sposobie korekcji mowy: pokaz ćwiczeń i

zadawanie ćwiczeń do domu (przekazywanie materiałów).

Informowanie bieżąco o postępach czy o ewentualnych niepowodzeniach.

 

Ramowy program indywidualnej terapii logopedycznej

 

Cele ogólne:

- Kształcenie, rozwijanie i doskonalenie umiejętności komunikowania się z otoczeniem.

- Stymulacja rozwoju językowego dzieci z uwzględnieniem wszystkich aspektów mowy (wymowa, słownictwo,

strona gramatyczna i stylistyczna).

 

Cele szczegółowe:

- Kształtowanie prawidłowej mowy poprzez korygowanie zaburzeń w zakresie strony fonetycznej, leksykalnej,

gramatycznej

- Stymulowanie opóźnionego rozwoju mowy

- Doskonalenie wymowy już ukształtowanej

- Wdrażanie do praktycznego wykorzystania nawyków poprawnej wymowy przyswojonej w toku ćwiczeń

- Wdrażanie dzieci do obcowania z literaturą i sztuką oraz twórczej aktywności słownej

 

1. Diagnoza logopedyczna.

Schemat badania logopedycznego:

 -badania wstępne (wywiad, obserwacja, orientacyjne badanie mowy)

- badania uzupełniające (badania sprawności aparatu artykulacyjnego, badanie funkcji  połykowej, 

funkcji oddechowej,orientacyjne badanie słuchu, badanie słuchu fonematycznego, badanie pamięci słuchowej,

kinestezji mowy, płynności i prozodii mowy, badanie emisji głosu, badanie praksji i gnozji

 - badania podstawowe (badanie rozumienia, mówienia); - badania specjalistyczne (wg potrzeb)

 

2. Ćwiczenia przygotowujące artykulatory do wywoływania zaburzonych głosek.

- Ćwiczenia oddechowe (pogłębienie oddechu, wydłużenie fazy wydechowej, rozruszanie przepony i

usuwanie nadmiernego napięcia mięśniowego)

- Ćwiczenia narządów artykulacyjnych (języka, warg, podniebienia miękkiego, żuchwy), w tym pionizowanie

języka, nauka prawidłowego połykania

- Ćwiczenia emisyjno-głosowe

- Ćwiczenia słuchowe

 

3. Ćwiczenia właściwe z zakresu korekcji wad wymowy w przypadku zaburzeń artykulacji

- Wywołanie w izolacji prawidłowej artykulacji zaburzonej głoski

- Utrwalenie wywołanego dźwięku w izolacji, w sylabach i wyrazach we wszystkich pozycjach (w nagłosie,

śródgłosie, wygłosie) i sąsiedztwie fonetycznym, a także wykorzystując zdania, krótkie teksty i różnorodny

materiał językowy (wiersze, piosenki,wyliczanki, powiedzenia)

- Automatyzacja wywołanego dźwięku w mowie spontanicznej – wypracowanie umiejętności autokontroli i

autokorekcji

 

4. Ćwiczenia wspomagające terapię logopedyczną.

- Ćw. ortofoniczne

- Ćw. stymulujące rozwój słuchu fonematycznego

- Ćw. prawidłowego budowania zdań pod względem fonetycznym, gramatycznym i leksykalnym      

- Ćw. rozwijające słownik czynny i bierny

- Ćw. i zabawy z muzyką - logorytmika

- Ćw. stymulujące ogólny rozwój dziecka: koordynacji wzrokowo-słuchowo-ruchowej, pamięci, myślenia,

orientacji przestrzennej oraz percepcji słuchowej i wzrokowej

- Kształtowanie twórczej aktywności słownej dziecka poprzez tworzenie swobodnych tekstów, rymowanek.

  Wyrabianie u dzieci umiejętności posługiwania się poprawną polszczyzną.

 

 

Zadania logopedy 

 

 1. Diagnostyka (rozpoznawanie zakłóceń lub zaburzeń językowych)

- przeprowadzanie przesiewowych badań wymowy dzieci przedszkolnych

- diagnozowanie logopedyczne

- udostępnienie wyników badań zainteresowanym

 

2. Terapia (usuwanie, likwidowanie wszelkich zakłóceń i zaburzeń komunikacji językowej i pomoc

w przezwyciężaniu problemów dzieciom  mających trudności z mówieniem i rozumieniem)

 - Profilaktyka (zapobieganie powstawaniu wad i czuwanie nad prawidłowym rozwojem mowy)

 - objęcie opieką logopedyczną wyznaczone dzieci

- systematyczne prowadzenie zajęć logoterapii (indywidualnie bądź w małych zespołach) w tym z logo rytmiki

  (w poszczególnych grupach)

- czuwanie nad rozwojem mowy i doskonalenie jej

- zapobieganie dysharmonii rozwojowych

- rozwijane komunikacji językowej poprzez usprawnianie funkcji mowy i umiejętności wypowiadania się

- wyrównywanie opóźnień mowy

- korygowanie wad wymowy

- stymulowanie rozwoju poznawczo - językowego

- usprawnianie procesów wzrokowo - ruchowo - słuchowych

- wyrównywanie dysharmonii w przypadku dzieci z zaburzoną koordynacją

- stymulowanie procesu nabywania kompetencji i sprawności warunkujących prawidłowy przebieg

komunikacji językowej

- prowadzenie ćwiczeń kształtujących prawidłową mowę i doskonalące mowę  już ukształtowaną tj.

ćwiczeń ortofonicznych, słuchowych, rytmicznych

- usprawniające narządy mowy

- artykulacji

- dykcji

 

3. Współpraca z nauczycielami, rodzicami, specjalistami.         

- uświadamianie ważności prawidłowej wymowy u dzieci                           

- zapewnienie pomocy o charakterze terapeutycznym i instruktażowym

- poinstruowanie nauczycielki grupy o sposobach ćwiczeń narządów mowy ze wszystkimi  dziećmi, udostępnianie

  opracowanych materiałów

- pedagogizacja rodziców - prelekcje, gazetki, ankiety, wykaz literatury dotyczącej rozwoju mowy dziecka

- systematyczne przekazywanie rodzicom ćwiczeń logopedycznych do przeprowadzania w domu z zaleceniami do

  utrwalania

- w przypadku trudności, nawiązywanie kontaktu z psychologiem, audiologiem z poradni

pedagogiczno - psychologicznej i poradni wad słuchu.

 

Ćwiczenia na pionizację języka

 

  1. Hamak - przy otwartej buzi podnosić i opuszczać czubek języka. Nie może on wysuwać się przed zęby
  2. Mała świnka - mlaskać
  3. Konik stuka kopytkami  - kląskać
  4. Kobra - przyssać czubek języka do podniebienia tuż za zębami – przy otwartej buzi
  5. Lisek maluje sufit - oblizywać podniebienie czubkiem języka ( pędzlem ) przy otwartej buzi
  6. Biedronka lub muchomor - „malować” czubkiem języka kropki na podniebieniu – przy otwartej buzi
  7. Dzięcioł - „stukać” czubkiem języka w podniebienie tuż za zębami – przy otwartej buzi
  8. Zlizywać z wałka dziąsłowego ( górka za górnymi zębami ) nutellę, miód, dżem lub serek (czubkiem języka przy otwartej buzi )
  9. Trzymać między wałkiem dziąsłowym a czubkiem języka rodzynkę, kawałek chleba, wafelka, ciastka lub paluszka przy otwartej buzi. Kto dłużej utrzyma?
  10. Przykleić do wałka dziąsłowego kawałeczek opłatka lub chrupka. Odklejać czubkiem języka przy otwartej buzi
  11. Trzymając czubek języka „ przyklejony” do podniebienia tuż za zębami otwierać i zamykać buzię
  12. Nauka unoszenia języka za górne zęby (kilkanaście razy dziennie, przed  lustrem).
  13. Dotykamy palcem lub zimną łyżeczką podniebienia tuż za górnymi zębami, nazywając je zaczarowanym miejscem, parkingiem itp. w którym język (krasnoludek, samochód) powinien przebywać, gdy mamy zamkniętą buzię. 
  14. Przytrzymywanie czubkiem języka przy podniebieniu rodzynek, pastylek pudrowych, cukierków halls (z wgłębieniem w środku) itp.
  15. Zlizywanie nutelli, mleka w proszku itp. z podniebienia przy szeroko otwartych ustach.
  16. Konik jedzie na przejażdżkę - naśladuj konika stukając czubkiem języka o podniebienie, wydając przy tym charakterystyczny odgłos kląskania.
  17. Winda - otwórz szeroko buzię, poruszaj językiem tak, jakby był windą - raz do góry, raz do dołu.
  18. Karuzela - dzieci bardzo lubią kręcić się w koło, twój język także. Włóż język między wargi a dziąsła i zakręć nim raz w prawą, raz w lewą stronę.
  19. Chomik - wypycha policzki jedzeniem, a ty pokaż jak można wypchnąć policzki językiem, raz z prawej raz z lewej strony.
  20. Malarz - maluje sufit dużym pędzlem. Pomaluj pędzlem (językiem) swoje podniebienie, zaczynając od zębów w stronę gardła.
  21. Młotek - wbijamy gwoździe w ścianę. Spróbuj zamienić język w młotek i uderzaj o dziąsła tuż za górnymi zębami, naśladując wbijanie gwoździa.
  22. Żyrafa - ma długą szyję, wyciąga mocno szyję do góry. Otwórz szeroko usta i spróbuj wyciągnąć język do góry, najdalej jak potrafisz. 
  23. Słoń - ma długą trąbę i potrafi nią wszędzie dosięgnąć. Ciekawe czy potrafisz dosięgnąć językiem do ostatniego zęba na górze i na dole, z prawej i lewej strony.
  24. Mówimy do dziecka: Połóż język w zaczarowanym miejscu, zaparkuj w garażu (za górnymi zębami). Trzymaj go tam przez cały czas, zamknij zęby, uśmiechnij się szeroko i połknij ślinę.

 

 

 

Ogłoszenia